Middelburg. Ergens tussen Jemen en Koerdistan.

Middelburg, zaterdagmiddag. De binnenstad loopt stilaan vol met Duitsers, Nederlanders en Belgen. Mijn Fiatje tuft naar een andere plek: het asielcentrum op de Laurens Stommesweg.

Onder de lucht van zware waterwolken haast ik me om in de lokalen van de Stichting de Vrolijkheid een plotter en een hittepers te installeren. Ik wil graag in de loop van de dag voor de bezoekers iets drukken op katoenen tassen onder het motto "U vraagt, wij printen".

De zon breekt door en het AZC loopt stilaan vol. Het plotten en branden met de hittepers wekt de interesse van nogal wat kinderen : de ene wil de landkaart van Jemen op de achterkant van een t-shirt. Een ander kind wil de letters "Kurdistan" op zijn rug. Of het logo van "Stranger Things" . En van "baboomskies" had ik nog nooit gehoord, sorry daarvoor.

Alle huidstinten door elkaar zorgen ervoor dat ik niet eens weet wie bezoeker is voor de Open Dag, of wie bewoner is in het AZC - zo hoort het ook, bedacht ik me achteraf - het hoeft niet zo ingewikkeld te zijn.

De sfeer op de Open Dag zit goed. Wat me bij blijft , is het enthousiasme van iedereen die hier werkt, en de bewoners die er het beste van proberen te maken. In het AZC gepraat met een vrouw die op zoek gaat naar werkplekken in Zeeland waar de asielzoekers als vrijwilliger aan de slag kunnen. Geen soft gedoe: ertegenaan. "Integratie, inclusie, inburgering"'.... je kan er uren over emmeren maar als mensen zich nestelen tussen anderen , meewerken & dingen doen, gebeurt er wat. Acceptatie in het gastland versoepelt; de veerkracht van de bezoeker dikt aan.